Przedstawiam muzykę, którą zawsze lubię i cenię. 

 

\

Życzę miłego słuchania.

Jedna z opuszczonych kamienic na Starym Polesiu. Zapewne spotka ja los jak wiele innych, których już niema.  Klimat starej Łodzi znika.

Ratusz w Łodzi – jeden z pierwszych murowanych budynków w Łodzi, wzniesiony w 1827 według projektu Bonifacego Witkowskiego. Jest to najcenniejszy i najstarszy w Łodzi zabytek architektury klasycystycznej.
Ratusz stanął na dzisiejszym placu Wolności. Jego forma nawiązuje do wzniesionego w tym samym okresie, po drugiej stronie ulicy, ewangelickiego kościoła Świętej Trójcy. Oba budynki tworzyły symboliczną reprezentacyjną bramę wjazdową na ulicę Piotrkowską. Po przebudowie kościoła w końcu XIX wieku, ratusz pozostał jedynym budynkiem, który zachował dawną formę architektoniczną.
Budynek wieńczy czworoboczna wieża z dzwonnicą i zegarem ufundowanym przez przedsiębiorcę z Ozorkowa – Schlössera (uruchomiony w 1834 przez zegarmistrza Michała Strangosa). Szczyt wieżyczki wieńczy sygnaturka.

 

 Zegar czeka ponownego uruchomienia.


źródło:wikipedia

W tym miejscu znaleziono zwłoki Księdza Jerzego Popiełuszki. Kapelana warszawskiej Solidarności, obrońcy praw człowieka  w PRL, zamordowanego przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, błogosławiony Kościoła katolickiego.

Pilica w maju 2010 roku. Właśnie przechodzi fala powodziowa.

Jeziora to nie tylko Mazury. Tym razem Kotlina Płocka i urokliwe jezioro Ciechomickie.

            Parafia pw. Świętego Floriana Męczennika w Pabianicach – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w archidiecezji łódzkiej w dekanacie pabianickim. Erygowana w 1969. Mieści się przy ulicy Warszawskiej.
           Kościół został zbudowany w 1900 r. w stylu neoromańskim według projektu Tadeusza Markiewicza. Rozbudowany w latach 1971–1972 przez dobudowanie kaplicy. Poświęcony w 1900 r. przez bpa Henryka Kossowskiego, sufragana diecezji kujawsko-kaliskiej. W 1903 r. wykonano główny ołtarz z obrazem św. Floriana i płaską figurą Niepokalanego Poczęcia NMP. W 1912 r. (po lewej stronie) wykonano boczny ołtarz z obrazem Najświętszego Serca Pana Jezusa. W 1929 r. (po prawej stronie) boczny ołtarz, z obrazem św. Cecylii i św. Antoniego; w tym samym roku zakupiono 3 dzwony i organy. Rozbudowany w latach 1971–1972 przez dobudowanie kaplicy. W 2004 r. wybudowano ołtarz marmurowy i położono posadzkę marmurową w prezbiterium. W 2005 r. odrestaurowano częściowo wnętrze kościoła, zakupiono 7 obrazów i przeprowadzono renowację organów piszczałkowych. W 2005 r. rozpoczęto budowę nowego parkanu wokół kościoła. Erygowany w 1969.

       Stawy Stefańskiego, są w Rudzie Pabianickiej bardzo często fotografowane. Woda, zieleń, odpoczynek.

W listopadzie 2010 roku łódzka prasa doniosła, że znalazł się anonimowy darczyńca, który przekazał 4 miliony złotych na renowację kaplicy Karola Scheiblera. Widać, duch XIX wiecznego filantropa nadal tkwi w narodzie…

Wiecej na : http://fotoreporter24.pl/2010/11/25/o-trzech-takich-ktorzy-zbudowali-lodz-karol-scheibler-niemiecki-filantrop-cz-3/

     Malowniczo położona nad jeziorem Zdworskim, nieopodal Płocka, Koszelówka, słynie nie tylko z walorów rekreacyjno - wypoczynkowych. To tutaj właśnie znajduje się jedyna w swoim rodzaju Galeria Sztuki. Jest przystanią dla twórców czerpiących inspiracje z pejzażu wiejskiego w malarstwie, grafice, rysunku i rzeźbie. Od kilku lat w Koszelówce organizowane są plenery dla rzeźbiarzy nieprofesjonalnych. Galeria stworzyła im szansę uwolnienia się od poczucia, które prześladuje chyba każdego uzdolnionego człowieka - niedostrzeżenia i zapomnienia. Szczególnie dotyczy to ludzi ze wsi, dalekich od towarzyskich układów, branżowych wyróżnień czy kolaboracji z Cepelią. Artystów tworzących nie wedle narzuconych konwencji, czy panujących mód, ale wedle głosu serca. Dostrzegających piękno i pragnących oddać je w swoich pracach.
      Wszystkim tym działaniom patronuje Malarz Mazowsza - Alojzy Balcerzak, znawca i koneser sztuki, a przy tym wybitny artysta. Świadczą o tym wystawy, z których każda okazała się sukcesem.

więcej na:  http://www.gadki.lublin.pl/gadki/artykul.php?nr_art=1135

Cmentarz z I wojny Światowej w Żabiczkach koło Łodzi. Takich cmentarzy wokół Łodzi jest wiele. Leżą na nich zabici żołnierze rosyjscy i niemieccy którzy polegli w Bitwie o Łódź w 1914 roku. Źródła podają , że było 200 tyś poległych.

Budowa dworca Łódź Fabryczna. Pociągi mają zjeżdżać 16 metrów w dół dworca. Na tym poziomie mają być wybudowane perony. Fotografie były zrobione z wiaduktu na Kopcińskiego.

       Cerkiew pod wezwaniem św. Aleksandra Newskiego - Mieści się przy ul. Kilińskiego 54 (dawnej Widzewskiej), blisko dworca kolejowego, by przybywający do miasta dostrzegli w niej symbol panowania rosyjskiego. Był to dar łodzian za ocalenie cara Aleksandra II podczas zamachu na jego życie w 1879 r. W skład komitetu budowy weszli najwięksi przedsiębiorcy łódzcy, m.in. K. Scheibler, J. Heinzel, L. Meyer, I. Poznański. Projekt przygotował miejski architekt Hilary Majewski. Budowa trwała zaledwie 2 miesiące - maj, czerwiec 1884 r. Obiekt jest nieduży, wzniesiony w stylu neobizantyjskim (jedyna taka w Polsce) na planie zbliżonym do krzyża greckiego. Ikonostas wykonano w Petersburgu, podobnie jak część ikon, posadzki sprowadzono z Włoch, zaś witraże z Niemiec. W 1951 r. świątynia została podniesiona do rangi Katedry Prawosławnej Diecezji Łódzko-Poznańskiej.

źródło: http://lodztrojmasztowa.bloog.pl/id,337819119,title,Lodzkie-Cerkwie-Prawoslawne,index.html?smoybbtticaid=613769

Rudzka Góra widoczna z Grupowej Oczyszczalni Ścieków.

 

   Góra w środku miasta? W dodatku z torem saneczkowym... Proszę bardzo! Znajduje się przy ul. Starorudzkiej, ma 230 metrów n.p.m., jest najwyższym, częściowo sztucznie usypanym wzniesieniem w Łodzi. Naturalny fragment Rudzkiej Góry to pozostałość polodowcowa. Z jej wierzchołka można podziwiać panoramę miasta i okolic. Przede wszystkim jednak Rudzka Góra jest miejscem rozrywki, spotkań, obserwacji astronomicznych i rekreacji.

  

       Pierwsza skocznia narciarska i tor saneczkowy powstały w 1934 roku dzięki pracy harcerzy z rudzkiego hufca. W czasie okupacji była wykorzystywana przez Niemców. Po wojnie, w latach 60 powstały plany utworzenia na Rudzkiej Górze prawdziwego zagłębia sportowego i rekreacyjnego. W latach 70. XX wieku na nowo zbudowano skocznię o punkcie konstrukcyjnym K-15. Skocznia została zaprojektowana w 1965 roku przez łodzianina Edmunda Borońskiego. W celu wyprofilowania zeskoku, przywieziono z łódzkich budów ponad 260 tys. ton śmieci i gruzu. Budowa została ukończona w 1969 roku. Skocznię odebrano 12 grudnia 1969. Planowano położyć również igelit, wybudować trybuny dla kibiców i wieżę sędziowską. Skocznia była zgodna ze standardami Międzynarodowej Organizacji Narciarskiej (FIS). Niestety, wobec braku osiągnięć sportowych przestała być potrzebna. Nikt jej nie pielęgnował i w końcu po latach rozmyła ją woda. Nie znaczy to jednak, że teren pozostał niewykorzystany. Przeciwnie, w 1991 roku znalazł się kolejny patent na wykorzystanie naturalnego dziedzictwa. - Odbywały się zawody w kolarstwie górskim. To były pierwsze takie wyścigi w Polsce środkowej. Wcześniej organizowano je jedynie na obszarach górskich.

     Niewątpliwą atrakcją Rudzkiej Góry jest sztuczny tor saneczkowy, oparty o grawitacyjny system zjazdu. Ma długość 580 m (długość trasy wyjazdowej 160 m). Czas wyjazdu wynosi 1 min. 30 s., a zjazdu 1 min. 20 s. W niektórych miejscach sanki osiągać mogą prędkość do 50 km/godz.

     Od 2002 roku na Rudzkiej Górze można napić się piwa, zjeść oryginalne, tradycyjne jadło góralskie. Wszystko w wybudowanej z drewna, przywiezionego z bieszczadzkich lasów bacówki.

8-go maja 2013 roku odbyła się uroczystość  odsłonięcia kamienia upamiętniającego nadanie praw miejskich Rudzie Pabianickiej. Kamień został ułożony na polanie przed Rudzką Górą. Jednocześnie były posadzone 2 dęby na tę okoliczność.

źródło:www.rudapabianicka.com.pl

Ner i jego przyroda.

Łąki nad Nerem w Rudzie Pabianickiej zawsze są malownicze.

Letnie kursy tramwajem N5 linii 43.Co roku MPK Łódź organizuje niedzielne kursy zabytkowym tramwajem malowniczą trasą do Lutomierska. Śpieszcie się. Następne kursy będą w przyszłym roku.

O Rudzie Pabianickiej wspomniał Jan Długosz w 1466 roku, który na zlecenie Kapituły Krakowskiej spisał dobra pabianickie. Rozwój Rudy przyspieszył wraz z rozwojem przemysłowym Łodzi. Są to lata 1834-1923 kiedy wielu przyjezdnych robotników znalazło swoje miejsce.  Ruda Pabianicka otrzymała  prawa miejskie. Rozporządzenie Rady Ministrów  podpisał Premier Władysław Sikorski.Ruda to piękne miejsce. Zachowały się jeszcze stare kamienice i wille pamiętające lata świetności kiedy Ruda była miastem.

 

Więcej informacji:  http://rudapabianicka.com.pl/

 

Parafia św. Jana Chrzciciela w Kazimierzu

 RYS HISTORYCZNY

Data erygowania: XIII w. (abp gnieźnieński Jakub II herbu Świnka)
Historia budowy kościoła i jego architektura:
Okazały kościół murowany wg projektu warszawskiego arch. Józefa Piusa Dziekońskiego, trójnawowy z rozbudowaną fasadą i 46-metrową wieżą na frontonie. Obszerne prezbiterium zamknięte wielokątnie. Po bokach dwie zakrystie. Nad głównym wejściem chór muzyczny. 2 odrębne wejścia do naw bocznych i 2 do obu zakrystii. Neogotyk. W listopadzie 1914 r. zniszczony przez pociski artyleryjskie, z których wiele wmurowano w ścianę zachodnią świątyni jako pamiątkę. Odbudowany w latach 1916–1918. Powtórna odbudowa w 1924 r. (poprzednia okazała się nieudolna). Odnowiony w 1950 r. Konsekrowana w 1930 r. przez sufragana warszawskiego bpa Antoniego Szlagowskiego w obecności ordynariusza łódzkiego bpa Wincentego Tymienieckiego.
Wyposażenie kościoła:
W ołtarzu głównym: obraz MB z Dzieciątkiem sygnowany herbem fundatorów Leszczyc (Bróg) inicjałami I.C. oraz Z.C. i datą 1623 r. Malarz nieznany szkoły włoskiej. Płótno okryte metalową sukienką z otworami eksponującymi twarze, dłonie i stopy. Zasłonę obrazu stanowi barokowy obraz Chrztu Pana Jezusa w Jordanie. Ołtarz utrzymany w stylu neogotyckim. Dwa ołtarze boczne: 1) barokowy, gruntownie odnowiony w 2005 r., w nim obraz Zesłania Ducha Świętego z pierwszej poł. XVIII w., 2) neogotycki, w nim figura NSJ zasłaniana obrazem św. Józefa. Ambona, ławki neogotyckie wyk. w latach dwudziestych XX w. przez Stefana Olejnika, organy firmy Stefan Truszczyński z Włocławka, z lat czterdziestych XX w. Traktura pneumatyczna wymagająca gruntownego remontu. 2 dzwony miernej jakości, Droga Krzyżowa: stiukowe odlewy, chrzcielnica marmurowa, klasycystyczna.

źródło:  archidiecezja.lodz.pl

 

      Linia kolejowa z Łodzi do Koluszek i dworzec Łódź – Fabryczna jednoznacznie kojarzą się z rozwojem przemysłowym Łodzi. Do czasu powstania kolei wyprodukowane towary, ale i surowce oraz węgiel potrzebny w kotłowniach łódzkich fabryk transportowane były drogą do Rokicin, czyli do najbliższego przystanku kolejowego. Można sobie wyobrazić tabory wozów konnych, sunące powoli w kurzu i od razu odpowiedzieć na pytanie, gdzie było wąskie gardło łódzkiego przemysłu. Transport konny należał do innej epoki i nie mógł obsłużyć wzrastającego obrotu towarowego oraz zapewnić terminowości dostaw. Podnosił również koszty produkcji w stosunku do ośrodków przemysłowych korzystających z transportu kolejowego.

        W 1858 roku  grupa łódzkich przemysłowców podejmuje inicjatywę połączenia Łodzi z linią Kolei Warszawsko - Wiedeńskiej. Proponowano budowę linii Rokiciny - Łódź – Ozorków – Łęczyca - Kutno - Krośniewice, gdzie dalej byłoby połączenie z koleją warszawsko-bydgoską. Projekt uwzględniał interesy głównych ośrodków przemysłu włókienniczego w okręgu łódzkim i ponadto łączył je z Zagłębiem Dąbrowskim i Śląskiem. Projektowi sprzeciwił się m.in. L. Geyer wysuwając korzystny tylko dla Łodzi wariant połączenia ze stacją Baby (przez Rudę, Rzgów i Tuszyn). Dodatkowo oponowali przeciwko temu wojskowi rosyjscy, którzy obszar Królestwa Polskiego traktowali, jako przyszły teren działań wojennych i sprzeciwiali się budowie infrastruktury kolejowej.  Łódzkimi planami zainteresowało się Towarzystwo Akcjonariuszy Drogi Żelaznej Warszawsko - Wiedeńskiej, ale skończyło się na zwołaniu kilku konferencji.

 

      Po zaangażowaniu się w sprawę Karola Scheiblera i finansistów warszawskich na czele z bankierem Janem Blochem (współfinansował inwestycje kolejowe w całej Rosji) sprawa ruszyła  z miejsca. Ostatecznie po wieloletnich zabiegach burżuazji łódzkiej – wydany został ukaz carski (30 lipca 1865 r.) zezwalający na budowę linii kolejowej Łódź – Koluszki. Powstałe Towarzystwo Drogi Żelaznej Fabryczno-Łódzkiej otrzymało koncesję na eksploatację linii na 75 lat. Później miała się ona stać własnością państwa. Do spółki weszło trzech bankierów warszawskich (J. Bloch, M. Rosen i E. Frankenstein) oraz czterech przedsiębiorców (A. Jabłkowski, A. Repphan, M. Mamroth, i K. Scheibler). Linia kolejowa została zbudowana w całości przez kapitał krajowy. Przemysł łódzki finansował ją w 52,5 proc.

      Kolej wybudowano w rekordowym czasie trzech miesięcy od dnia uzyskania koncesji. Koszt budowy wyniósł 1 528 800 rb.s.,  jedną wiorstę (ok. 1077 m) wyceniono na 58 000 tys. rb.s. przy średniej dla Królestwa 60 000 tys. Linię budowało 2400 robotników,  kierowanych przez inżynierów: Franciszka Grabowskiego, Antoniego Łukaszewskiego i Teodora Schlesingera.

       Tory kolejowe sięgały ulicy Dzikiej (obecnie ul.  Sienkiewicza) i tutaj znajdował się budynek stacyjny. Rada Miejska rekomendowała postawienie solidnego budynku dworcowego „na wprost ulicy Przejazd, na plantach miejskich, pomiędzy ulicą Targową a miejskim zagajnikiem”. Ostatecznie budynki dworcowe, według projektu Adolfa Schimmelpfeniga wzniesiono za ulicą Widzewską (obecnie ul. Kilińskiego). Dworzec w tym czasie stanowił zespół bezstylowych murowanych budynków. Z biegiem czasu dobudowywano magazyny, wieżę ciśnień, parowozownię. Stację towarową ulokowano po południowej stronie torów. Na ulicach Składowej i Węglowej znajdowały się składy węglowe – podstawowego paliwa w kotłowniach łódzkich fabryk.

        W 1868 roku poszerzono dworzec o trzykondygnacyjny budynek biurowy. Znajdowały się tam pomieszczenia dyrekcji oraz „sala pasażerska trzeciej klasy”.

         Podczas I wojny światowej dworzec Łódź – Fabryczna został podpalony przez Niemców. Zniszczono również wiele urządzeń kolejowych wysadzając je w powietrze. Po wojnie, w wyniku umowy notarialnej, urządzenia dworcowe zostały przejęte przez PKP. Również ta firma dokonała powojennych napraw i remontu budynku dworcowego. Uzyskał on wtedy swój  ostateczny kształt.

 Historia dworca zaczerpnieta  z www.dworzec.lodz.pl

Zdjęcia archiwalne  zaczerpnięte z www.fotopolska.eu 

Dworzec Łódź Fabryczna 2 miesiące przed wyburzeniem.

 

Budowa nowego dworca Łódź Fabryczna. Po wyburzeniu starych budynków dworcowych powstaje nowoczesny dworzec podziemny.

Pomału się zbliża jesień. to dla podtrzymania lepszego samopoczucia  dokładam wiosenne blaski nad Stawem Piecha.

Przystąpienie Polski w 2004 roku do Unii Europejskiej dało możliwość napływu dodatkowej puli pieniędzy na poprawę infrastruktury miast w Polsce. Na zdjęciu przedstawiam budowę ŁTR w okolicy Zajezdni Chocianowice. Budowa trwała w latach 2008-2009. Był to zrealizowany pierwszy etap budowy linii tramwajowej łączącej Pabianice z Ozorkowem. Budowa odbyła się  na odcinku Mały Skręt - Helenówek. Budowa zablokowała całe centrum Łodzi. W tym czasie tramwaje praktycznie kursowały w bardzo okrojonej formie. Cały ciężar transportu miejskiego przejęły autobusy. MPK Łódź nie było w stanie podołać temu zadaniu. Część linii przejął PKS i MZK Bydgoszcz ze swoim taborem.

1 czerwca 2009 przy zakupie 10 sztuk tramwajów Pesa 122N i uruchomieniu ich na linii 11 z IKEI do Helenówka Zakończył się pierwszy etap budowy ŁTR.