W RZYMIE SIŁA
Rzym nabrał dziś dla Polski
cech duchowej stolicy
gdy po białym dymie
z sykstyńskiej kaplicy
ukazał się Wojtyła:
Polsko teraz w Rzymie
jest twa siła.
Karol Wojtyła z rodzicami.
KAROL WOJTYŁA
W cudzej chacie urodzony,
śmiercią matki przygnębiony,
nie dość matki wielka strata,
los też zabrał ojca, brata,
a wróg w Auschwitz spopieloną
pierwszą miłość niespełnioną...
Bez rodziny i bez domu,
chłopcem goniec tak ubogi,
robotnik kamieniołomu,
od drewniaków starte nogi,
ciężkie taczki z kamieniami,
twarde dłonie popękane
pierwsze próby już z wierszami
w przerwach książki wciąż czytane
Gdy wieczorem sen go morzy
nie wie czy doczeka ranka
czy gestapo nie otworzy
kolbą drzwi, bo jet łapanka,
czy wróci z kamieniołomu
w progi piwnicznego domu
czy nie będzie znów strzelanina
przez brunatnej bandy drania
Gdy kaci hordy niemieckiej
z psami świtem otaczali
dom gdzie mieszkał na Tynieckiej,
wszystkich mężczyzn wywlekali -
do piwnicy nie schodzili
by mundurów nie zbrudzili
Było to działanie Boże,
że do głowy im nie przyszło,
że tam człowiek mieszkać może,
że tam trwa kościoła przyszłość,
tak jak w Rzymie chrześcijanie
w katakumbach się chowali -
lokator piwnicznej izby
przetrwał, by świat doskonalić
OTUCHA
Gdy wiara się chwieje,
nadzieja maleje
gdy blednie ma miłość,
i życia mam dość,
to myślę o Tobie
bliskiej mi osobie,
która w swym trudzie
wciąż stąpa po grudzie -
dodajesz otuchy -
mój los jest mniej kruchy,
znów wiara się rodzi,
lepszy czas przychodzi
PAPIEŻ SŁOWIAŃSKI
Gdyby Sapiehy i Wyszyńskiego
wcześniej nie było
to by na konklawe papieża z Polski
nie wyłoniło
i nie wyrwało księdza Wojtyły
z komuny krat,
który dziś ziścił sen Słowackiego
z przed wielu lat,
Bo oto przyszedł papież słowiański
narodów brat
o sile ducha aby ten drański
naprawić świat
obalić mury, zerwać kurtyny
i znieść bariery
zburzyć nieludzkie podłe doktryny
nie dla kariery
Błędne idee śmiało odrzucić
precz poza próg
zbłądzonych z drogi mylnej nawrócić
wskazać gdzie Bóg!
WYBAWIENIE
Był dla Polaków
o nadwątlonej własnej wartości
wybawieniem z niewoli niższości,
był nam ustami,
gdy nie mogliśmy
nic mówić sami,
był ambasadorem
gdy kraj był obozem
rządzonym terrorem,
był nam adwokatem,
gdy kraj więzieniem był
pod obcym dyktatem,
i wciąż dodawał sił
ojczyźnie pognębionej,
przez Niego podniesionej
NIE SŁUCHALIŚMY
Tyle nam miałeś
do powiedzenia -
ale nie zawsze
Cię słuchaliśmy,
bo goniliśmy
błędne złudzenia
nauczanie
odsłania próżnię
niezmierzoną,
dotąd przez Twe
nieprzerwane
NIE ŻEGNAM
A gdy odszedłeś
w niebiańską dal
chociaż Cię żal
tak bardzo żal
Nie żegnam Ciebie
bo przecież kiedyś
spotkam Cię w niebie
POGRZEB
Gdy przywódcy świata
tak licznie do Ciebie
na pogrzeb zjechali,
hołdy Ci składali -
gdy tłumy przybyły
i się tam modliły
w głębokiej żałobie
i smutku po Tobie
a wiatr karty księgi
na trumnie otwierał
powszechnie czuliśmy,
że święty umiera
Jakże symboliczne
przesłanie to miało
gdy księgę zamykał -
bo się dokonało
Wiersze Mieczysława Grudy
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz